กราบนมัสการพระอาจารย์ค่ะ
ทราบมาว่าการที่จิตเรา เศร้าหมองนั้นเป็นบาป เวลาจิตตกมีอาการเศร้าหมอง ต้องทำอย่างไรให้จิตผ่องใสคะบางครั้งยังไม่มีเหตุแต่ทำไมเหมือนจิตมันไม่แจ่มใสหาสาเหตุไม่ได้ก็มีค่ะ การภาวนามันยากมากๆ เวลาเราจิตไม่สงบรู้ว่าต้องประคองให้จิตไม่ฟุ้งแต่เหมือนจะทำไม่ได้ท้อใจค่ะเหมือนคนแบกโลกไม่มีความสุขเลย อย่างที่ท่านเคยกล่าวจริงๆค่ะ ขออภัยที่ทำอย่างที่ท่านสอนในสังคมเมืองไม่ได้ค่ะ ขอท่านชี้ทางให้ด้วยค่ะ กราบขอบพระคุณค่ะ
เจริญพร
จะแนะนำในลักษณะนี้แล้วกัน เราทุกข์กันเพราะความคิด คิดนู้น คิดนี่ เมื่อความคิดในทางอกุศลเกิดขึ้น เราต้องตัดด้วยคำบริกรรม พุทโธๆๆ หรือต้องสับเปลี่ยนอิริยาบท เช่น ถ้านั้งคิดฟุ้งซ่านอยู่ ต้องลุกขึ้นมาเดิน หรือ ต้องเดินจงกรมมากขึ้นนั่นเอง เพื่อไม่ให้อารมณ์ที่เป็นอกุศลเพิ่มพูนมากขึ้นๆ คือ เราต้องตัดอารมณ์ที่เป็นอกุศลให้ได้มากที่สุดนั่นเอง เมื่อเราตัดได้มาก จิตจะเบาสบาย ตรงนั้นนั่นแหละ คือ ความสุขในชีวิต และอีกอย่างหนึ่งที่จะแนะนำเพิ่มเติม คือ บางครั้งอารมณ์ที่ไม่ชอบใจที่เกิดจากคนอื่นๆ แล้วทำให้จิตมาอาการขุ่นมัว ไม่พอใจ จนความโกรธเกิดขึ้น นี่แหละเป็นจุดดำ ที่จะกัดกร่อนจิตใจ ฉะนั้น เราต้องมีเมตตา ให้อภัยทานเยอะๆ เพื่อรักษาใจของเราไว้นั่นเอง ลองทำดูแล้วกันนะ สาธุๆๆๆ ...... หลวงพี่วัฒนา......
ผู้เขียน